detroith

Wanneer Detroit in de zomer van 2013 het faillissement aanvraagt, werkt naar schatting 40 procent van de in totaal 88.000 straatlampen niet. Na zonsondergang heerst in grote delen van de stad de duisternis. ‘The darkness has created a sense among some residents…that parts of the city have become an urban version of the Wild West,’ schrijft de Detroit Free Press eind 2013. Veel inwoners voelen zich onveilig en mijden de onverlichte straten. ‘For five or six years, it’s been pitch black on this street. It’s scary,’ zegt Alicia Ramirez, een 63-jarige vrouw die in het westen van Detroit woont. ‘We can’t walk at night, and usually I’m running home.’

Naast de angst om beroofd te worden, is er ook de vrees het slachtoffer van een verkeersongeval te worden. In de zomer van 2014 vertelt de 54-jarige Clinton Ives The Detroit News hoe een herfstnacht in 2002 zijn leven voorgoed veranderde. De straatlichten in zijn wijk werkten niet toen Ives, op weg naar een winkel, door een auto werd aangereden. Terwijl hij op de grond lag te kermen van de pijn werd hij ook nog eens bestolen van 42 dollar en een pakje sigaretten. ‘I’m still suffering as if I were hit yesterday,’ aldus Ives, die sindsdien met een stok door het leven gaat. ‘I feel like I’m 100 years old.’

Koperdiefstal door zogenaamde scrappers is een belangrijke oorzaak van de problemen met de straatverlichting. Daarnaast hoort het elektriciteitsnetwerk in Detroit in die tijd ook tot de oudste systemen in het land. Veel vervangingsonderdelen worden niet meer in de VS geproduceerd en Detroit is, samen met Milwaukee, de enige grote Amerikaanse stad waar het netwerk nog is gebaseerd op serieschakelingen. Dit houdt in dat één kleine onderbreking ertoe kan leiden dat een groot deel van het netwerk uitvalt.

‘There has been a 40-year disinvestment in public lighting that brings us to the problems we have today,’ meent Maureen Stapleton, hoofd van de Public Lighting Authority of Detroit (PLA), een organisatie die in 2013 wordt opgericht om het falende lichtnetsysteem te hervormen. Jarenlang is geld dat bestemd was voor modernisering van het netwerk gebruikt voor andere doeleinden. ‘The city government would say, ‘What do you need more – more streetlights or more cops?’ And the cops would usually win,’ aldus een voormalig DPLD-directeur. En door de verslechterde financiële positie van Detroit, werd de DPLD de afgelopen decennia gedwongen extra te bezuinigingen. Zo nam het aantal werknemers van de organisatie drastisch af: van de 700 mensen die aan het begin van de jaren 70 voor de DPLD werkten, waren er in 2013 nog maar 85 over.

Vanaf begin 2014 gaat het roer echter om. Door het faillissement kan de PLA goedkoper lenen en in de eerste helft van het jaar worden er gemiddeld 1.000 nieuwe straatlampen per week geplaatst. Voorman James England, die samen met zijn ploeg iedere dag 10 tot 12 nieuwe lichten installeert, wordt in die periode overstelpt met dankbetuigingen van Detroiters. ‘Everybody’s loving it,’ aldus England. ‘They’re just coming out and saying how they like the new lights and how they’re brighter.’

Het nieuwe systeem bestaat uit moderne LED-lampen die in vergelijking met de oude lichten feller zijn, langer mee moeten gaan en veel minder elektriciteit verbruiken. Om koperdiefstal te voorkomen, is er bovendien voor de bedrading gekozen gebruik te maken van het veel goedkopere aluminium. ‘Copper thieves need to go somewhere else because we have nothing for you here,’ zegt de voorzitter van de PLA, Lorna Thomas in februari 2014.

Eind 2016 is burgemeester Mike Duggan iets ten oosten van downtown Detroit aanwezig bij een zogenaamde ‘switch flipping’ ceremonie. Gevierd wordt dat na drie jaar alle lichten in de stad weer branden. ‘The condition of the streetlights is no longer a symbol of decay in the city of Detroit,’ deelt de burgemeester de aanwezigen mee. ‘The fact that this city is lit from one end to another is a sign of hope.’ Volgens PLA-voorzitter Thomas was het repareren van de kapotte lampen ‘…probably one of the most momentous things to ever happen to the city.’

Begin mei 2019 komt er na drie jaar echter al een kink in de kabel als blijkt dat duizenden lampen er voortijdig de geest aan hebben gegeven. De Public Lighting Authority of Detroit spant hierop een rechtszaak aan tegen de producent van de desbetreffende LED-verlichting: Leotek Electronics USA. Normaal gesproken zouden de lampen namelijk minimaal 10 jaar mee moeten gaan. En met de lampen die van twee andere leveranciers zijn afgenomen, is niks mis.

In juni zal er worden gestart met het vervangen van de kapotte exemplaren. ‘We’re going to move quickly. We will get them all replaced by the end of the year,’ aldus burgemeester Duggan. Het stadsbestuur hoopt de kosten van de operatie (9 miljoen dollar) te kunnen verhalen op Leotek Electronics USA. Columnist Nancy Kaffer van de Detroit Free Press ziet de problemen met de straatverlichting als een belangrijke test voor Detroit: ‘This kind of thing happens in financially stable cities all the time. Stuff breaks, you fix it, and you save for the next emergency. Are we there yet? I guess we’ll find out.’

Meer lezen?

https://www.detroitnews.com/story/news/local/detroit-city/2019/05/07/detroit-streetlight-problem-could-cost-nine-million-dollars/1129284001/
https://www.freep.com/story/opinion/columnists/nancy-kaffer/2019/05/08/detroit-streetlight-failure/1133854001/

Enkele weken geleden verscheen een historische ‘swimsuit’-editie van het tijdschrift Sports Illustrated. Op de cover staat het 21-jarige Somalisch-Amerikaanse model Halima Aden (zie onderstaande foto). Aden werd geboren in een vluchtelingenkamp in Kenia en emigreerde op haar 7e naar de VS. Ze draagt op de foto op de voorkant van het blad een hoofddoek en een boerkini: een badpak dat in overeenstemming met de islam het hele lichaam bedekt.

De opvallende cover doet een hoop stof opwaaien. Zo ook in Dearborn, een stad direct ten westen van Detroit met ongeveer 100.000 inwoners. In de jaren twintig van de vorige eeuw verhuisde Henry Ford, die in Dearborn werd geboren, zijn fabriek vanuit Highland Park (een enclave volledig omringd door Detroit) hiernaartoe. Tegenwoordig is bijna 50 procent van de bevolking van Arabisch-Amerikaanse afkomst: het hoogste percentage van alle steden in de VS. De grootste moskee van Noord-Amerika, de Islamic Center of America (zie onderstaande foto), is gevestigd binnen de stadsgrenzen van Dearborn.

Op zaterdag 4 mei reageert de 58-jarige Bill Larion, die in dienst is van Dearborn, via Facebook op de cover. De boerkini doet hem denken aan een kameel. Nadat zijn post ‘viral’ is gegaan, barst er een storm van verontwaardiging los. De Council on American-Islamic Relations (CAIR) vraagt het stadsbestuur Larion tot de orde te roepen. ‘We call on Dearborn officials to reprimand this city employee who clearly holds such racist views while working for a city that has almost half of its population comprising of Arab-Americans and Muslims.’ Burgemeester Jack O’Reilly (zie onderstaande foto) laat een onderzoek instellen. ‘I have zero tolerance for the type of language used in the Facebook comment,’ verklaart hij.

Geschrokken van de commotie verdedigt Larion zich eerst door te stellen dat zijn account was gehackt. Maar een dag later moet zijn advocaat erkennen dat dit niet het geval was. Larion stuurt het stadsbestuur vervolgens een handgeschreven brief waarin hij zijn excuses aanbiedt. ‘I Bill Larion have no one to blame but my self for my bad behavior. I want to apologize for my horrible comment. … I want to do better for my community and family. I hurt not only my family but my coworkers and my community and people I don’t even know. … I’m sorry to put my family through this burden, I’m so sorry to anyone I’ve hurt.’ Op woensdag 8 mei wordt hij desondanks ontslagen. In een brief van het stadsbestuur staat dat de acties van Larion, het liegen over het berichtje wordt hem zwaar aangewreven, niet in overeenstemming zijn met de missie van Dearborn ‘to deliver superior public service and to earn the public’s trust every day in everything we do.’ De Arab American Civil Rights League complimenteert burgemeester O’Reilly ‘for taking appropriate action and understanding the importance of maintaining trust with the community he governs.’

De affaire tekent de immense verandering die Dearborn de afgelopen decennia heeft ondergaan. Oud-burgemeester Orville Hubbard zou bijvoorbeeld de stad anno 2019 niet meer herkennen. Hubbard was burgervader van 1942 tot en met 1978, en gold als een van de grootste racisten van het land. Zo sprak hij meerdere malen in het openbaar zijn wens uit Dearborn ‘lily white’ te houden. En ambtenaren van de federale overheid die de lokale woningmarkt wilden openbreken, werden door hem omschreven als ‘goddamn nigger-lover guys’.

Tot diep in 2015 staat pal voor het stadhuis van Dearborn een standbeeld (zie onderstaande foto) van een lachende en zwaaiende Hubbard. ‘Often working more than twelve or more hours a day, Hubbard was an effective administrator who payed (sic) close attention to small details and the public’s opinion,’ valt op de voet van het beeld te lezen. ‘He made Dearborn known for punctual trash collection, speedy snow removal, Florida retirement facilities and a free recreational area, Camp Dearborn.’ En daaronder staat een citaat van Etienne de Grellet, een Amerikaanse missionaris van Franse afkomst: ‘I shall pass this way but once; any good that I can do or any kindness I can show to any human being; let me do it now. Let me not defer nor neglect it, for I shall not pass this way again.’

Dat juist de 130-kilo zware Hubbard op een dergelijke wijze wordt geëerd, is merkwaardig. In 1999 schrijft historicus en socioloog James Loewen bijvoorbeeld over het standbeeld van Hubbard in zijn boek ‘Lies Across America: What Our Historic Sites Get Wrong’. ‘Honoring a Segregationist’ is de titel boven het stuk over de burgemeester van Dearborn. Loewen hekelt de tekst op het beeld, dat volgens hem is opgesteld ‘in such a celebratory fashion, without a word about his aggressive race-baiting, is dishonest and embarrassing; it’s a cover-up that obscures the reality of southeast Michigan’s ugly racial history.’ Als voorbeeld van de verwerpelijke praktijken van Hubbard noemt Loewen onder andere de campagne die de burgemeester in 1948 voert om projecten voor goedkope huurwoningen tegen te houden. De slogan die Hubbard daarbij gebruikt laat niets aan de verbeelding over: ‘Keep Negroes Out of Dearborn.’ ‘They can’t get in here,’ vertelt de burgemeester in 1956 aan een krant uit Alabama. ‘Every time we hear of a Negro moving in…we respond quicker than you do to a fire.’ Tijdens de onlusten in Detroit in de zomer van 1967 geeft Hubbard zijn agenten de opdracht om Tireman Avenue, een straat die grenst aan de Motor City, continu te bewaken. ‘Shoot any nigger that crosses,’ luidt zijn boodschap.

Eind jaren zestig stelt de New York Times dat het Dearborn van Hubbard een symbool is van ‘the deep-seated racism of the North.’ In een interview met de krant trekt de burgemeester van leer. ‘Goddammit. I don’t hate niggers. Christ, I don’t even dislike them. But if whites don’t want to live with niggers, they sure as hell don’t have to. Dammit, this is a free country. This is America.’ En, voegt hij toe: ‘I favor segregation. Because, if you favor integration, you first have kids going to school together, then the next thing you know, they’re grab-assing around, then they’re getting married and having half-breed kids. Then you wind up with a mongrel race. And from what I know of history, that’s the end of civilization.’

Wanneer Hubbard eind jaren zeventig na 36 jaar terugtreedt wonen er in Dearborn (90.000 inwoners) minder dan 20 zwarten. Het is een absurd laag aantal voor een stad die grenst aan het inmiddels in meerderheid zwarte Detroit. Anno 2019 is Dearborn een stuk diverser. De stad staat internationaal bekend om zijn grote Arabische gemeenschap en er is sprake van een kleine, maar groeiende zwarte gemeenschap. In september 2015 is het standbeeld van Hubbard verplaatst naar het Dearborn Historical Museum. Behalve de naam en het aantal dienstjaren van de oud-burgemeester zijn alle andere teksten verwijderd.

Meer lezen?

https://eu.freep.com/story/news/local/michigan/2019/05/08/muslim-sports-illustrated-swimsuit-model-racist-slur/1146197001/

https://eu.freep.com/story/news/local/michigan/2019/05/07/city-dearborn-employee-apologizes-anti-muslim-post-facebook/1132687001/

https://eu.freep.com/story/news/local/michigan/2019/05/07/dearborn-mayor-zero-tolerance-hate-posting-sports-illustrated-burkini-model/1121370001/

‘It will make you feel as if you’ve seen the face of God,’ luidt de opmerkelijke aanbeveling van tijdschrift Rolling Stone op de filmposter van ‘Amazing Grace’. De documentaire verscheen recentelijk in de VS en toont de optredens van zangeres Aretha Franklin op 13 en 14 januari 1972 in de New Temple Missionary Baptist Church te Los Angeles. Omdat er sprake was van technische mankementen werd de film toentertijd echter niet tegelijk met het album van dezelfde naam – nog steeds een van de best verkochte gospelalbums ooit – uitgebracht. Enkele jaren terug wist producent Alan Elliott de problemen op te lossen, maar hij kreeg vervolgens geen toestemming van Franklin om de film uit te brengen. Pas na het overlijden van de zangeres in de zomer van 2018 gaf haar familie groen licht.

Aretha Franklin (1942) breekt aan het eind van de jaren vijftig als jonge zangeres door met een combinatie van gospel en soul. Na een glansrijke carrière zal de ‘Queen of Soul’ drie decennia later als eerste vrouw worden toegelaten tot de ‘Rock and Roll Hall of Fame’ (1987). In 2016 belandt Franklins nummer ‘Respect’ in een door de lezers van de Detroit Free Press samengestelde lijst van ‘Detroit’s 100 Greatest Songs’ op de eerste plek.

Begin jaren zeventig had Franklin al vijf Grammy Awards gewonnen en elf nummer 1-hits op haar naam staan. Maar voor ‘Amazing Grace’ besloot ze terug te grijpen op haar wortels: de gospel die ze op jonge leeftijd in de kerk van haar vader in Detroit had leren zingen. De film opent met de woorden van de ‘King of Gospel’, dominee James Cleveland: ‘We want you tonight to be a part of this session. We are here for a religious service.’ Vervolgens komen de leden van het Southern California Community Choir, dat Franklin op beide avonden zal begeleiden, al zingend binnen. ‘We are on our way’ galmt het door zowel de kerk in L.A. als de bioscoopzaal. Kort daarna neemt de 29-jarige Aretha Franklin gekleed in een witte jurk plaats achter de piano, en vangt het eerste nummer – een cover van ‘Wholy Holy’ van Marvin Gaye – aan. En was het album al een genot, de film tilt het geheel naar een nog hoger plan. De soulvolle stem van Franklin raakt in het hart en het is alsof je zelf in de kerk in Californië zit.

Het samenspel tussen Franklin, het koor, koorleider Alexander Hamilton en dominee Cleveland is magistraal. En ook de kerkgangers doen een duit in het zakje. ‘Amen’ en ‘Sing it Aretha’ wordt er veelvuldig geroepen. Hoogtepunt vormt de fenomenale uitvoering door Franklin van het titelnummer ‘Amazing Grace’. Veel mensen in de kerk kunnen zich nauwelijks nog beheersen en staan op om de zangeres aan te moedigen. Bij enkele koorleden rollen tranen van emoties over de wangen. En ook dominee Cleveland krijgt het op een gegeven moment te kwaad. (Mijn favoriete lied uit de film is overigens de cover van ‘How I Got Over’, oorspronkelijk een nummer van Mahalia Jackson. Adembenemend goed. Zie het filmpje hieronder.)

Gedurende de film loopt af en toe Hollywoodregisseur Sydney Pollack, die was ingehuurd voor de klus, door het beeld. En ook een jonge Mick Jagger is te zien in het publiek. Enthousiast zingt en klapt hij mee. Eveneens present is gospellegende Clara Ward, die duidelijk onder de indruk is. (Ze zou een jaar later op 48-jarige leeftijd sterven aan de gevolgen van meerdere beroertes.) Naast Ward zit de vader van de ‘Queen of Soul’: de invloedrijke Detroitse dominee C.L. Franklin. Hij wordt door Cleveland uitgenodigd de aanwezigen in de kerk toe te spreken: ‘The man who made this all possible, C.L. Franklin from Detroit, Michigan.’ (Aretha Franklin groeide op in de ‘Motor City’ en stierf er vorig jaar op 76-jarige leeftijd.) Onberispelijk gekleed in een blauw pak geeft Franklin aan wat het optreden van zijn dochter met hem doet: ‘It took me all the way back to the living room at home when she was six and seven years of age. It took me back to about 11 when she started traveling with me on the road, singing gospel.’

‘Amazing Grace’ is een kunstwerk dat de ster van Aretha Franklin nog wat feller doet schijnen. Toch moet ik één kritische kanttekening plaatsen. Halverwege de documentaire zie je Franklin voor de start van het optreden op de tweede avond namelijk de kerk binnenkomen in…………….een bontjas. Helaas heeft deze grootse zangeres gedurende haar hele carrière niet in willen zien hoe immoreel het dragen van bont is. De onverschilligheid van de ‘Queen of Soul’ ten opzichte van het lijden van dieren bleek buitengewoon halsstarrig. Meerdere acties van de organisatie PETA, People for the Ethical Treatment of Animals, mochten bijvoorbeeld niet baten. Zo stuurde vicepresident Dan Mathews Franklin in 2008 de volgende brief: ‘Dear Aretha- Music lovers may think of you as a “queen,” but to animal lovers, you are a court jester. I’m sorry, Aretha, but your furs make you look like a clown. Why not shed the old-fashioned look that adds pounds to your frame and detracts from your beautiful voice? Won’t you donate your furs to the poor as “queen of compassion,” Mariah Carey, did? You’ll get a tax credit for the donation, and we at PETA will all sing your praises.’ Na haar overlijden riep PETA – ‘Fur is worn by beautiful animals and ugly people’ – de familie van de zangeres op haar collectie bontjassen te doneren aan vluchtelingen, daklozen en opvangcentra voor dieren. Maar tot op heden heeft men nog geen reactie op dit verzoek ontvangen.

Mijn oordeel: 9/10 (-1 voor de bontjas)
Imdb.com: 7,8/10
Rottentomatoes.com: critici: 99/100, bioscoopbezoekers: 90/100
Metacritic: 99/100
Rogerebert.com: 4/4
Gezien: maandag 29 april 2019, Fleur Cinema & Café, Des Moines, Iowa, USA.

PS: Nederland moet nog even geduld hebben. Volgens de site van Pathé wordt ‘Amazing Grace’ in ons land namelijk pas op 31 oktober uitgebracht.

Niet ver van de plaats waar de Franse legerofficier Antoine de la Mothe Cadillac aan het begin van de 18e eeuw in Detroit aan land kwam, is één van de meest bijzondere kunstwerken in de stad te vinden. Op de hoek van Jefferson en Woodward Avenue staat ‘The Fist’, een beeld van een gigantische vuist. Het monument is een eerbetoon aan bokser Joe Louis; wereldkampioen zwaargewicht van 1937 tot 1949.

Joe Louis is bijna 12 jaar wereldkampioen zwaargewicht geweest en heeft meer dan 25 keer zijn titel met succes verdedigd. Het zijn records die mogelijk nooit meer verbeterd zullen worden. Zijn meest markante prestatie leverde Louis in 1935. De Detroiter won dat jaar al zijn 14 gevechten, waarvan 12 keer via een knock-out.

Het seizoen 1935-1936 doet Detroit het op sportief gebied sowieso uitzonderlijk goed. Zo winnen de Detroit Tigers (honkbal) voor het eerst de World Series, slepen de Detroit Lions het kampioenschap binnen bij het American football en leggen de Detroit Red Wings (ijshockey) beslag op de Stanley Cup. Om de uitzonderlijke prestaties van Louis en de drie sportteams te eren, roepen de gouverneur van Michigan en de gemeenteraad van de stad 18 april 1936 uit tot ‘Day of the Champions’. Detroit ontvangt bovendien een plakkaat – dat tegenwoordig in het Detroit Historical Museum hangt – dat is ondertekend door de gouverneurs van alle staten en president Franklin Delano Roosevelt: ‘A nation appreciative of those qualities of character essential to success in competitive athletics salutes Detroit, which in this year of 1936 richly merits recognition as the City of Champions.’

De indrukwekkende sportgeschiedenis van de Motor City vormt een belangrijk deel van de identiteit van de Detroiters. In oktober 2014 wordt Detroit door de lezers van USA TODAY verkozen tot beste sportstad van de VS. ‘Here in Detroit we all know that we are the best sports city, but to be recognized by USA TODAY readers validates this title,’ is de reactie van Larry Alexander, directeur van het Detroit Metro Convention & Visitors Bureau, op het nieuws. ‘Detroit is on the comeback and our sports teams and dedicated fans have played a significant role in the resurgence of the city.’

Maar de recente prestaties van de vier professionele teams uit Detroit stellen teleur. Het afgelopen decennium is er in de City of Champions – voor het eerst sinds de jaren zeventig van de vorige eeuw – geen enkele titel binnengehaald. ‘We’re in the worst Detroit sports championship slump in decades,’ concludeerde de Detroit Free Press eerder al. Het laatste kampioenschap dateert uit 2008, toen de Detroit Red Wings de Stanley Cup wonnen.

De Detroit Pistons bereikten een paar weken terug nog wel het naseizoen. Maar geloof in een goede afloop tegen het als eerst geplaatste team van de Milwaukee Bucks met supersterk Giannis Antetokounmpo was er nauwelijks. Ook al deed het promo-filmpje dat vlak voor de playoffs begonnen werd uitgezonden anders vermoeden. Het motto van Detroit werd er zelfs voor van stal gehaald: ‘Speramus meliora. Resurget cineribus.’ Oftewel: ‘We hope for better things. And we will rise from the ashes.’ Het mocht allemaal niet baten. De Pistons wisten geen enkele wedstrijd te winnen en werden met 4-0 (een ‘sweep’) makkelijk aan de kant gezet.

Dit alles rechtvaardigt dan ook de volgende vraag: Is Detroit de titel ‘City of Champions’ in de 21e eeuw eigenlijk nog wel waard?

De komende periode zal ik met enige regelmaat in de Amerikaanse staat Iowa te vinden zijn om er het campagnecircus voor de verkiezingen van 2020 op de voet te volgen. In deze landbouwstaat in het midwesten van de VS kunnen de kiezers in februari volgend jaar als eerste een stem uitbrengen op de meer dan 15 Democratische kandidaten voor het presidentschap. De vraag is wie van hen de tegenstander van Donald Trump zal worden.

Iowa is de staat die de meeste ‘Obama-Trump counties’ telt. Dit zijn kiesgebieden die in 2008 en 2012 door Barack Obama werden gewonnen, maar waar de meerderheid in 2016 voor Donald Trump stemde. 31 van de in totaal 206 ‘Obama-Trump counties’ zijn in Iowa te vinden, en in 2016 lagen deze kiesgebieden ten grondslag aan een politieke aardverschuiving. Waar Obama in 2012 Iowa nog met zes procentpunt verschil won, wist in 2016 Trump met een verschil van tien procentpunt Hillary Clinton te verslaan. De Democraten zullen de komende verkiezingen dan ook alles op alles moeten zetten om de staat terug te winnen. En Tim Ryan gelooft dat hij de juiste kandidaat is om dat klusje te klaren.

Ryan (45) is al sinds 2003 lid van het Huis van Afgevaardigden. Hij vertegenwoordigt een ‘blue-collar’-district in Ohio waarbinnen oude industriesteden als Youngstown en Akron vallen. ‘I believe I can communicate to a lot of people who voted for Donald Trump,’ zei Ryan, die in 2016 tevergeefs probeerde Nancy Pelosi te onttronen als leider van de Democraten in het Huis van Afgevaardigden, eerder dit jaar tegen een krant uit Iowa. Het congreslid ziet voor zichzelf grote kansen de ‘Blue Wall’-staten in het midwesten terug te winnen die Hillary Clinton bij de vorige verkiezingen verrassend aan Trump verloor. ‘I will win Pennsylvania. I will win Ohio. I will win Michigan. I will win Wisconsin,’ aldus Ryan. ‘They’re economically and culturally similar to the district I represent. And I can win them, and then we can take back the White House.’ Opvallend: enkele jaren terug schreef Ryan een boek over mindfulness. ‘How mindfulness can help us rediscover our values and reshape our economy,’ luidt de titel van een van de hoofdstukken.

Ik loop Ryan op zaterdag 20 april in West Des Moines (Iowa) tegen het lijf. Op een zonovergoten middag wordt in het Raccoon River Park de Youth Polk Dems Campaign & Caucus Fair, een soort markt voor jonge kiezers waar de campagneteams van de verschillende Democratische presidentskandidaten aanwezig zijn, georganiseerd. ‘Getting to know your candidate’ is het motto. Zie ook deze reportage van de lokale zender Channel 13: https://whotv.com/2019/04/20/polk-county-democrats-hold-job-fair-like-event-for-youth-voters-get-visited-by-candidate/

Ryan is als speciale gast uitgenodigd. Hij vertelt de pers onder meer dat het zijn trouwdag is, maar dat zijn vrouw hem toestemming heeft gegeven om campagne te voeren als hij ‘s avonds maar thuis is. Even later stel ik hem de volgende vraag: ‘As president, what would be your message for America’s European allies?’ Ryan antwoordt beslist: ‘Well, the country with the biggest friends wins.’ Hij verafschuwt het buitenlands beleid van president Trump. En, deelt hij me mee: ‘I already told my wife our first official trip will be to Europe to repair the damaged relationships with our allies.’ Op mijn verzoek zet Ryan daarna zijn handtekening in het boek ‘Over de democratie in Amerika’ van Alexis de Tocqueville dat ik bij me heb, en dat dient als inspiratiebron voor het boek over de verkiezingen van 2020 in Iowa dat ik de komende periode wil gaan schrijven.

Nadat Ryan een kort rondje langs alle kraampjes heeft gemaakt, spreekt hij de aanwezigen toe. Hij belooft de jongeren zich als president vol te zullen gaan richten op het winnen van de concurrentiestrijd met China. Ryan noemt specifiek de productie van elektrische auto’s. In 2030 zullen de Verenigde Staten, als het aan hem ligt, het leeuwendeel van de wereldproductie in handen moeten hebben. Het congreslid uit Ohio sluit zijn speech vervolgens af met een citaat van Robert Kennedy. ‘I do not promise you ease. I do not promise you comfort, but I promise you these: weariness, hardship, and sacrifice. And with that, I promise you victory.’ Die overwinning is voor Ryan – die zich pas enkele weken eerder in de race heeft gestort – echter nog ver weg. In de peilingen scoort hij niet best. Zijn belangrijkste doel de komende periode is dan ook van 65.000 personen donaties binnen te krijgen om zich te kunnen kwalificeren voor het eerste debat met de andere Democratische presidentskandidaten eind juni in Miami.

Eerder dit jaar werd in Detroit het 500e bedrijf toegevoegd aan Project Green Light. Dit programma stimuleert ondernemers in de stad surveillancecamera’s te installeren waarvan de beelden door de Detroit Police Department (DPD) ‘in real time’ kunnen worden bekeken. Speciale aandacht is er voor camera’s in gebieden die zijn bestempeld als ‘hot spots’. Extra politiepatrouilles, betere belichting en een voorkeursbehandeling van meldingen via het noodnummer 911 zijn andere onderdelen van Project Green Light.

Sinds de start van het programma aan het begin van 2016 is volgens de DPD het aantal gewelddadige misdrijven in Green Light-gebieden met 31 procent gedaald. Maar dit is voor burgemeester Mike Duggan niet genoeg. Begin februari kondigde hij tijdens zijn State of the City-toespraak daarom aan 500 camera’s op belangrijke verkeersknooppunten aan het project te willen toevoegen. ‘If you’re engaged in a shooting, you’re engaged in a carjacking, we’re going to track you … we will get shots of the perps as they go passed and we’ll be able to chase them down,’ aldus de burgemeester.

Critici zetten echter vraagtekens bij het veronderstelde succes van Project Green Light. Zo zou de door Detroit gebruikte dataset te klein zijn en zou er geen degelijk onderzoek zijn gedaan naar verschillen met locaties in Detroit waar geen camera’s aanwezig zijn. En volgens advocaat Eric Williams, die werkt voor de American Civil Liberties Union (ACLU), is er nog een ander punt vermeldenswaardig: van betere belichting en extra aandacht van de politie is aangetoond dat het criminaliteit tegengaat. De inzet van camera’s heeft in het verleden daarentegen wisselende resultaten opgeleverd, maar schendt wel de privacy van Detroiters.

De zorgen omtrent privacy leven ook binnen het gemeentebestuur van Detroit. Raadslid Mary Sheffield zet zich bijvoorbeeld in om de bewaartermijn van de beelden in te korten en de toegang tot het systeem te beperken. ‘The default in our society should not be that the government is watching you,’ meent ze. Politiecommissaris James Craig is het niet eens met Sheffield. ‘The proposal is for this to be all done in the public space,’ aldus de DPD-topman. ‘There is no right to privacy in the public space.’ Burgemeester Duggan heeft meer oog voor de bezwaren, maar voelt zich desalniettemin gesteund door de reacties die hij kreeg van Detroiters na het noemen van het plan in zijn State of the City-toespraak. ‘There is no doubt that it was the most popular reaction from the residents of the neighborhoods of everything I had to say.’

Meer lezen?
https://www.detroitnews.com/story/news/local/detroit-city/2019/03/18/duggan-traffic-camera-plan-sparks-privacy-concerns/3150061002/
http://www.deadlinedetroit.com/articles/21902/detroit_will_spend_millions_to_expand_its_surveillance_program_is_it_worth_it
https://www.freep.com/story/news/local/michigan/detroit/2018/04/20/project-green-light-detroit/509139002/

Baseball is back in Detroit. Donderdag 4 april vond in Comerica Park, het stadion van de Detroit Tigers, de eerste thuiswedstrijd van het seizoen van de honkbalploeg uit de Motor City plaats.

Maar Opening Day is meer dan alleen honkbal. Het is ook het begin van de lente, en een afscheid van de lange, koude en donkere wintermaanden. De ‘home opener’ is in Detroit een ‘unofficial holiday’. Al vroeg in de ochtend stroomt downtown vol met mensen die vrij hebben genomen om de wedstrijd bij te kunnen wonen.

Dit jaar konden de fans onder meer genieten van een vertolking van het Amerikaanse volkslied door oud-lid van The Supremes Mary Wilson. En vlak daarna wierp de inmiddels 64-jarige Willie Hernandez, Most Valuable Player toen de de Tigers in 1984 voor het laatst de World Series wonnen, de eerste bal.

De Tigers wisten in zowel 2017 als 2018 minder dan 40 procent van de gespeelde wedstrijden te winnen. Grote ster Miguel Cabrera, een van de beste slagmannen ooit, lijkt over zijn top heen, en het team bestaat verder voornamelijk uit jonge spelers met onbekende namen. De verwachtingen voorafgaand aan de start van het huidige seizoen waren dan ook laag. Tot op heden verrichten de pitchers echter puik werk: tegenstanders weten slechts met de grootst mogelijke moeite te scoren. En na een wat sloom begin raken ook de slagmannen op stoom.

De eerste thuiswedstrijd wonnen de Tigers uiteindelijk met 5-4 van de Kansas City Royals. ‘Fans were pretty pumped up,’ zei Detroit-coach Ron Gardenhire na afloop. ‘I hope we’ll make them enjoy this ballclub all summer long. I know how much these fans love this team and hopefully, we’ll put together some wins and give them something exciting to watch this year.’

Op het moment dat ik dit schrijf (zondagochtend 7 april) hebben de Tigers van de eerste negen wedstrijden er zes gewonnen (0,667). Nog 153 (!) reguliere wedstrijden te gaan tot de play-offs.

Uit alle uithoeken van Michigan waren afgelopen donderdag aanhangers van Donald Trump naar Grand Rapids gekomen om een glimp van hun held op te vangen. Sommigen stonden al om half vier ’s nachts voor de Van Andel Arena, de sporthal waar de president 15 uur later zou spreken. In de loop van de dag zou de rij om binnen te komen nog met enkele duizenden geïnteresseerden – waarvan velen gekleed in ‘stars and stripes’ en MAGA-petjes – groeien.

Trump ging in zijn speech van 90 minuten, op grond van een door het ministerie van Justitie verstrekte samenvatting van vier pagina’s, onder meer in op de bevindingen van speciaal aanklager Robert Mueller. ‘After three years of lies and smears and slander, the Russia hoax is finally dead,’ deelde de president het uitzinnige publiek mee. ‘The collusion delusion is over.’ Na het vieren van deze overwinning – en niet tegenstaande het feit dat Mueller Trump niet wilde vrijpleiten van het belemmeren van de rechtsgang – kregen vervolgens de Democraten en de media de volle laag, en werd opnieuw het einde van de Affordable Care Act (‘Obamacare’) aangekondigd. ‘We’re going to get rid of Obamacare. And I said the other day, the Republican Party will become the party of great health care.’ Uiteindelijk moest ook Hillary Clinton – iets met e-mails en uranium – het ontgelden. ‘Lock her up!’ schalde het door de zaal.

Vlak voordat Trump vanuit Washington D.C. naar Michigan was vertrokken, had hij nog een voorstel van zijn minister van Onderwijs Betsy DeVos afgeschoten om de overheidsbijdrage aan de Special Olympics met 18 miljoen dollar te verlagen. DeVos had enkele dagen eerder haar onderwijsbegroting ingediend waarop voor meer dan zeven miljard dollar (10 procent van het totaal) zou moeten worden gekort. Ze verdedigde de bezuiniging op de Special Olympics door erop te wijzen dat ‘given our current budget realities, the federal government cannot fund every worthy program, particularly ones that enjoy robust support from private donations.’ Zelf zou DeVos in 2018 zo’n 50.000 dollar aan de Special Olympics hebben gedoneerd. De storm van verontwaardiging die losbarstte nadat de plannen bekend werden gemaakt, was voor de president echter reden genoeg om een van zijn belangrijkste bondgenoten te passeren.

In de begroting van DeVos worden ook belastingvoordelen geïntroduceerd voor personen en bedrijven die geld doneren voor beurzen voor private scholen. Tevens kunnen ‘charter schools’ op 60 miljoen dollar extra rekenen. Charters zijn scholen die gefinancierd worden met publiek geld, maar onafhankelijk bestuurd worden door bijvoorbeeld stichtingen, liefdadigheidsorganisaties of bedrijven. Dit soort scholen zijn minder gebonden aan strikte arbeidswetgeving en vakbonden, en hebben meer ruimte om te experimenteren met onderwijsconcepten. Vrije-markt ideologen geloven dat slecht presterende publieke scholen door de concurrentie met charters de kwaliteitsnormen zullen opschroeven of anders moeten sluiten.

Voordat DeVos in november 2016 door ‘president-elect’ Donald Trump werd voorgedragen voor de post van minister van Onderwijs, had ze zich in haar thuisstaat Michigan als lobbyist jarenlang ingezet voor charter schools. Tegenwoordig telt Detroit, de grootste stad in de staat, na New Orleans, landelijk het hoogste percentage leerlingen dat naar een charter school gaat.

Een charter als University Prepatory Academy weet in Detroit met een enthousiast team van bestuurders en docenten mooie resultaten te behalen. Zo ligt in 2010 het slagingspercentage op 95 procent en vervolgen vrijwel alle leerlingen hun onderwijsloopbaan op de universiteit. Het verhaal van deze school sluit goed aan op een onderzoek dat de universiteit van Stanford in 2013 heeft uitgevoerd. Het Centre for Research on Education Outcomes (CREDO) van de universiteit concludeerde toen dat de gemiddelde charter-leerling ten opzichte van leerlingen op publieke scholen ieder schooljaar een voortgang boekte die gelijk stond aan acht extra dagen school. In arme stedelijke gebieden werden voor wiskunde en Engels zelfs nog grotere verschillen gevonden: respectievelijk 40 en 28 dagen extra school.

Maar eenduidig zijn de bevindingen over de resultaten van charters niet. In 2015 blijkt namelijk ook dat charters een onevenredig groot deel van de slechtst presterende scholen in Michigan uitmaken. ‘It’s no silver bullet, this idea that you could just open a charter – as though that were in itself a way of addressing the problems of teaching kids of poverty,’ aldus Robert Floden, mede-directeur van het Education Policy Center aan Michigan State University. Sommige charters in de staat doen het goed en andere niet. En daarmee verschillen de resultaten niet veel van de traditionele publieke scholen, iets wat vooral in Detroit toch opvallend is gezien het feit dat deze scholen al jaren enorme verplichtingen aan schuldeisers met zich meetorsen.

Vlak voor het begin van het schooljaar 2016-2017 worden ouders en leerlingen van de University YES Academy in Detroit opgeschrikt door de aankondiging dat de charter school wordt gesloten. En er worden wel vaker rare praktijken bij charters geconstateerd. Zo leidt de betaling per leerling niet zelden tot misbruik en corruptie. Wegens een gebrek aan toezicht komen dit soort zaken meestal pas laat aan het licht. ‘People here had so much confidence in choice and choice alone to close the achievement gap,’ aldus Amber Arellano, uitvoerend directeur van Education Trust Midwest, een organisatie die hogere academische normen nastreeft. ‘Instead, we’re replicating failure.’

New York Times-journalist Douglas N. Harris schrijft in november 2016, na haar aanstelling tot minister van Onderwijs, dan ook het volgende over Betsy DeVos : ‘As one of the architects of Detroit’s charter school system, she is partly responsible for what even charter advocates acknowledge is the biggest school reform disaster in the country. She devised Detroit’s system to run like the Wild West. It’s hardly a surprise that the system, which has almost no oversight, has failed. Schools there can do poorly and still continue to enroll students.’

Naast het extra geld voor charters stelt DeVos in haar begroting onder meer voor miljarden dollars te bezuinigen op programma’s om klassen te verkleinen, leraren bij te scholen en het gebruik van ICT te stimuleren. Het is de derde keer op rij dat de minister probeert het budget voor onderwijs te hervormen. Maar tot op heden lukte het DeVos, ondanks een Republikeinse meerderheid in zowel de Senaat als het Huis van Afgevaardigden, niet haar plannen door het Congres te loodsen. En nu de Democraten een meerderheid in het Huis hebben, maakt haar missie nog minder kans.

De afgelopen jaren kreeg DeVos het keer op keer aan de stok met Rosa DeLauro, een Democratische afgevaardigde uit Connecticut die sinds kort voorzitter is van de machtige onderwijscommissie. En ook afgelopen week was het weer raak. ‘I believe this budget is cruel, and I believe that it is reckless. I believe that it will hurt the middle class and working, low-income families that most need our help,’ aldus DeLauro. Ze vindt het onbestaanbaar dat president Trump, mede door een drastische belastingverlaging, in economisch goede tijden het begrotingstekort heeft laten oplopen tot bijna 1000 (!) miljard dollar, en tegelijkertijd het onderwijs moet inleveren. ‘How can you support this budget? I mean that genuinely,’ beet DeLauro DeVos tijdens een ondervraging op dinsdag 26 maart toe. ‘As secretary of the Department of Education, how can you support, even boast, about taking 10 percent … away from our teachers and students? This budget under-funds education at every turn.’

Opmerkelijk nieuws uit Detroit afgelopen week. Waar in de rustige buurten van de stad in het verleden al meerdere malen coyotes werden gezien, lijken de beesten nu ook hollen te hebben iets ten noorden van downtown.

Delen van Detroit hebben zich de afgelopen decennia ontwikkeld tot een ‘urban prairie’-landschap dat meer overeenkomsten vertoont met het uitgestrekte platteland van Michigan dan met een verstedelijkt gebied. Overwoekerde grasvelden en volgroeide bomen voeren er de boventoon, en slechts in beperkte mate zijn er nog sporen van menselijk bestaan te vinden, zoals scherven van flesjes, uitgebrande auto’s en gedumpte oude bankstellen.

Moeder Natuur heeft in Detroit wraak genomen op de mens, die vanaf het begin van de 18e eeuw dit stukje grondgebied in het zuidoosten van Michigan van aangezicht deed veranderen. Waar de ongerepte wildernis in eerste instantie moest wijken voor een woestenij van asfalt en beton, is vanaf het midden van de vorige eeuw het proces omgedraaid. Tegenwoordig worden naast coyotes met enige regelmaat ook bevers, vossen en fazanten binnen de stadsgrenzen gesignaleerd.

In veel Amerikaanse steden is het gebruikelijk dat de burgemeester ieder jaar een toespraak geeft waarin verantwoording aan de kiezers wordt afgelegd en de plannen voor de toekomst worden toegelicht.

Op dinsdag 5 maart 2019 gaf Mike Duggan, burgemeester van Detroit sinds 2014, zijn zesde State of The City-toespraak. In een school in het oosten van de stad stak de Democraat voor enkele honderden genodigden een optimistisch verhaal van iets minder dan een uur af. Een van zijn belangrijkste mededelingen: Detroit stevent voor het derde jaar op rij af op een evenwichtige begroting, waardoor het toezicht door de staat Michigan, zoals dat na het faillissement van de stad was ingesteld, komt te vervallen.

Duggan (60) ging in zijn speech ook uitgebreid in op de sterk verbeterde situatie op de lokale huizenmarkt. Het aantal verstrekte hypotheken is de laatste jaren explosief toegenomen en projectontwikkelaars bouwen honderden nieuwe woningeenheden in de stad. Over de gestegen huizenprijzen in Detroit schreef ik enkele weken geleden al. Zie: https://www.detroithetboek.nl/zondag-3-maart-house-prices-on-the-rise/

Aandacht was er tevens voor de fors gedaalde werkloosheid: van 28,4 procent in juni 2009 naar vijf procent eind 2018. De afgelopen jaren hebben onder meer Microsoft, Google, LinkedIn, Ally, Fifth Third Bank en Chemical Bank zich in de Motor City gevestigd. En recentelijk heeft Fiat-Chrysler bekendgemaakt een nieuwe fabriek voor de productie van de Jeep te bouwen in het oosten van de stad. De Ford Motor Company zal in de nabije toekomst ook een bijdrage aan de werkgelegenheid leveren: begin 2018 maakte de autoproducent namelijk bekend de afdeling elektrische en autonome auto’s te verplaatsen naar het Michigan Central Station. Dit treinstation stond meer dan 30 jaar leeg en was tot voor kort het meest iconische symbool van het verval van de stad

‘Detroit will be a city committed to creating job opportunities for everyone,’ zette burgemeester Duggan zijn visie voor de toekomst van de stad verder uiteen. Hij gaf aan onder meer 4,5 miljoen dollar vrij te willen maken om Detroiters via trainingen klaar te stomen voor de arbeidsmarkt (zie www.detroitatwork.com). Verder zal Detroit Promise, een programma waarmee de vervolgopleiding wordt vergoed van leerlingen die een diploma halen aan een publieke middelbare school in de stad, worden uitgebreid. Een ander speerpunt van het stadsbestuur is Detroiters met een strafblad een tweede kans te bieden. Voor kleine ondernemers is er bovendien het programma Motor City Match (MCM), waarbij ieder kwartaal 500.000 dollars aan subsidies wordt verdeeld over 10 start-ups. Duggan vertelde dat er mede dankzij MCM al 53 nieuwe bedrijven in de stad zijn geopend en er binnenkort nog tientallen bij zullen komen.

Volgens de burgemeester zullen alle leegstaande panden in de stad eind 2019 zijn gesloopt, gerenoveerd, verkocht of dichtgetimmerd. Sinds het aantreden van Duggan in 2014 zijn er al 17.000 woningen gesloopt, 16.000 dichtgetimmerd en 5.500 gerenoveerd en verkocht.

Hoewel de burgemeester positief was over de toekomst van Detroit, maakte hij ook enkele kanttekeningen. Zo heeft de stad nog steeds het hoogste werkloosheidspercentage van het land, alsmede het hoogste percentage inwoners dat onder de armoedegrens zit. En ondanks een afname van het aantal moorden sinds 2013 met 32 procent is Detroit nog altijd een van de meest gewelddadige steden van het land. Duggan: ‘We have to do more to keep our community safe.’ Hiertoe zal het politiekorps worden uitgebreid met 70 nieuwe agenten en wordt er tevens een fijnmazig stelsel van cameratoezicht opgetuigd.

Meer lezen:

https://www.detroitnews.com/story/news/local/detroit-city/2019/03/05/duggan-state-of-city-address-detroit/3034784002/
https://eu.freep.com/story/news/local/michigan/detroit/2019/03/05/detroit-state-of-the-city/3067191002/