Actueel: 2019

In veel Amerikaanse steden is het gebruikelijk dat de burgemeester ieder jaar een toespraak geeft waarin verantwoording aan de kiezers wordt afgelegd en de plannen voor de toekomst worden toegelicht.

Op dinsdag 5 maart 2019 gaf Mike Duggan, burgemeester van Detroit sinds 2014, zijn zesde State of The City-toespraak. In een school in het oosten van de stad stak de Democraat voor enkele honderden genodigden een optimistisch verhaal van iets minder dan een uur af. Een van zijn belangrijkste mededelingen: Detroit stevent voor het derde jaar op rij af op een evenwichtige begroting, waardoor het toezicht door de staat Michigan, zoals dat na het faillissement van de stad was ingesteld, komt te vervallen.

Duggan (60) ging in zijn speech ook uitgebreid in op de sterk verbeterde situatie op de lokale huizenmarkt. Het aantal verstrekte hypotheken is de laatste jaren explosief toegenomen en projectontwikkelaars bouwen honderden nieuwe woningeenheden in de stad. Over de gestegen huizenprijzen in Detroit schreef ik enkele weken geleden al. Zie: https://www.detroithetboek.nl/zondag-3-maart-house-prices-on-the-rise/

Aandacht was er tevens voor de fors gedaalde werkloosheid: van 28,4 procent in juni 2009 naar vijf procent eind 2018. De afgelopen jaren hebben onder meer Microsoft, Google, LinkedIn, Ally, Fifth Third Bank en Chemical Bank zich in de Motor City gevestigd. En recentelijk heeft Fiat-Chrysler bekendgemaakt een nieuwe fabriek voor de productie van de Jeep te bouwen in het oosten van de stad. De Ford Motor Company zal in de nabije toekomst ook een bijdrage aan de werkgelegenheid leveren: begin 2018 maakte de autoproducent namelijk bekend de afdeling elektrische en autonome auto’s te verplaatsen naar het Michigan Central Station. Dit treinstation stond meer dan 30 jaar leeg en was tot voor kort het meest iconische symbool van het verval van de stad

‘Detroit will be a city committed to creating job opportunities for everyone,’ zette burgemeester Duggan zijn visie voor de toekomst van de stad verder uiteen. Hij gaf aan onder meer 4,5 miljoen dollar vrij te willen maken om Detroiters via trainingen klaar te stomen voor de arbeidsmarkt (zie www.detroitatwork.com). Verder zal Detroit Promise, een programma waarmee de vervolgopleiding wordt vergoed van leerlingen die een diploma halen aan een publieke middelbare school in de stad, worden uitgebreid. Een ander speerpunt van het stadsbestuur is Detroiters met een strafblad een tweede kans te bieden. Voor kleine ondernemers is er bovendien het programma Motor City Match (MCM), waarbij ieder kwartaal 500.000 dollars aan subsidies wordt verdeeld over 10 start-ups. Duggan vertelde dat er mede dankzij MCM al 53 nieuwe bedrijven in de stad zijn geopend en er binnenkort nog tientallen bij zullen komen.

Volgens de burgemeester zullen alle leegstaande panden in de stad eind 2019 zijn gesloopt, gerenoveerd, verkocht of dichtgetimmerd. Sinds het aantreden van Duggan in 2014 zijn er al 17.000 woningen gesloopt, 16.000 dichtgetimmerd en 5.500 gerenoveerd en verkocht.

Hoewel de burgemeester positief was over de toekomst van Detroit, maakte hij ook enkele kanttekeningen. Zo heeft de stad nog steeds het hoogste werkloosheidspercentage van het land, alsmede het hoogste percentage inwoners dat onder de armoedegrens zit. En ondanks een afname van het aantal moorden sinds 2013 met 32 procent is Detroit nog altijd een van de meest gewelddadige steden van het land. Duggan: ‘We have to do more to keep our community safe.’ Hiertoe zal het politiekorps worden uitgebreid met 70 nieuwe agenten en wordt er tevens een fijnmazig stelsel van cameratoezicht opgetuigd.

Meer lezen:

https://www.detroitnews.com/story/news/local/detroit-city/2019/03/05/duggan-state-of-city-address-detroit/3034784002/
https://eu.freep.com/story/news/local/michigan/detroit/2019/03/05/detroit-state-of-the-city/3067191002/

Afgelopen vrijdag werd ‘Leaving Neverland’ door de VPRO uitgezonden. Centraal thema van de vier uur durende HBO-documentaire: het vermeende seksuele misbruik door Michael Jackson van twee minderjarige jongens (Wade Robson en James Safechuck). Het heftige en gedetailleerde verhaal van Robson en Safechuck schetst een duister beeld van de grootste popster allertijden.

Dat Jackson een vreemde kostganger was die regelmatig jonge jongens om zich heen had, was al bekend. Toch kost het de nodige moeite te moeten erkennen dat de zanger van geniale nummers als ‘Wanna Be Startin’ Somethin’ mogelijk – keihard bewijs ontbreekt, Jackson is eerder in soortgelijke gevallen vrijgesproken en de documentaire vertelt slechts één kant van het verhaal – een monster was. Jarenlang kon het opmerkelijke gedrag van Jackson immers nog worden weggewuifd door te wijzen op het feit dat het muzikale wonderkind zijn eigen jeugd had moeten missen.

Als eind jaren ’60 de gouden jaren van het legendarische platenlabel Motown uit Detroit ten einde lopen, weet oprichter Berry Gordy Jr. nog een flinke buit binnen te halen wanneer hij door een van zijn medewerkers wordt getipt over een getalenteerde groep die uit kinderen bestaat. De vijf jongens komen allemaal uit dezelfde familie: de Jacksons.

Om zijn zonen te behoeden voor het gewelddadige leven van de gangs in thuisstad Gary (Indiana), heeft de strenge Joe Jackson hen van jongs af aan klaargestoomd voor een carrière in de muziekindustrie. De jongens moeten elke dag urenlang oefenen en vooral de jongste telg, Michael, krijgt het zwaar te verduren.

Wanneer de groep auditie voor Motown doet, realiseert Gordy zich dat hij goud in handen heeft. De tienjarige Michael maakt als James Brown een verpletterende indruk op de platenbaas. ‘This little kid had an incredible knowingness about him, that really made me take notice,’ herinnert Gordy zich later. ‘He sang his songs with such feeling, inspiration and pain – like he had experienced everything he was singing about.’ Het vastleggen van The Jackson 5 betekent het laatste wapenfeit voor Motown in Detroit.

Het enorme succes van Motown geeft Detroit in de jaren ’60 nieuw elan. Dat het label de Motor City ooit de rug zou kunnen toekeren, is iets waar men liever niet bij stilstaat. ‘People try to get us to move away, to take on New York or Hollywood or one of those places,’ zegt Esther Gordy, zus van Berry, in 1966. ‘But Berry is crazy about this town. Whenever he has to leave, he always complains. He counts the days until he can get back.’ Gordy koopt rond die tijd wel een huis in Hollywood waar hij – omringd door sterren – geniet van de zon, exclusieve feesten bezoekt en zo nu en dan een balletje golf slaat.

Het luxe leven van de platenbaas in LA staat mijlenver af van het ‘opgestroopte mouwen’-imago van Detroit. Gordy is al snel van mening dat de meest succesvolle platenmaatschappij van het land niet in een uithoek gevestigd kan blijven. Het duurt dan ook niet lang voordat Motown wordt geleid vanuit een wolkenkrabber aan Sunset Boulevard. De activiteiten in de Motor City worden aan het eind van de jaren zestig afgebouwd, en een groot deel van de familie Gordy plus een flink aantal artiesten nemen de wijk naar de westkust.

Als de verhuizing begin jaren 70 later is afgerond, laat Motown een terneergeslagen Detroit achter. Het vertrek van het label betekent – zo kort na de onlusten van 1967, de voortgaande uittocht van de witte bevolking en de explosief toegenomen criminaliteit – de zoveelste opdoffer die de stad te verwerken krijgt. Jaren later zal Gordy erkennen dat de verhuizing een keerpunt voor Motown markeerde: ‘I would say moving to Los Angeles was the beginning of the end.’

In het begin lijkt er echter nog geen vuiltje aan de lucht. Gordy haalt de Jackson 5 naar Californië om ze voor te bereiden op het grote werk en na een jaar hard zwoegen onder de hoede van de platenbaas en het door hem geleide productieteam ‘The Corporation’, voldoen de broers in 1970 aan de hoge eisen van Motown. De eerste vier liedjes die de groep vervolgens uitbrengt – ‘I Want you Back’ (600.000 verkochte exemplaren), ‘ABC’ (meer dan 2 miljoen verkochte exemplaren), ‘The Love You Save’ (iets minder dan 2 miljoen verkochte exemplaren) en ‘I’ll Be There’ (3,1 miljoen verkochte exemplaren) – belanden allemaal op nummer één in de poplijsten. De vijfde single, ‘Never Can Say Goodbye’, strandt op de tweede plek. Jacksonmania overspoelt het land en leadzanger Michael wordt door Diana Ross, zangeres van The Supremes die recentelijk een solocarrière is begonnen, onder haar vleugels genomen.

Enige tijd later verzuurt de relatie tussen de familie Jackson en Gordy. De karige verkoopcijfers van latere albums van de broers worden door vader Joe toegeschreven aan de gebrekkige promotie door Motown. Verder vindt hij dat het label te hoge kosten aan de groep doorrekent en de auteursrechten afroomt. De onvermijdelijke breuk volgt in 1975 als CBS The Jackson 5 een aantrekkelijk voorstel doet. Met lede ogen ziet Gordy de zestienjarige superster Michael en zijn broers vertrekken. Enkele jaren later zal Michael Jackson met zijn album ‘Thriller’ alle verkooprecords uit de muziekgeschiedenis breken.

In 1983 wordt het 25-jarig bestaan van Motown op grootse wijze gevierd. 47 miljoen Amerikanen genieten via de tv mee van optredens van onder meer Diana Ross and the Supremes, Smokey and the Miracles, Martha Reeves, Mary Wells, The Jackson 5, The Temptations, The Four Tops, Marvin Gaye en Lionel Richie. Absoluut hoogtepunt van de avond vormt het solo-optreden van Michael Jackson. Tijdens het nummer ‘Billie Jean’ voert Jackson een verbluffend nieuwe danstechniek uit: de Moonwalk. ‘It was the most incredible performace I’d ever seen,’ aldus Gordy jaren later.

De hoed en handschoenen die Michael Jackson in 1983 aan had tijdens de viering van het 25-jarig bestaan van Motown worden nog altijd tentoongesteld in het Motown Museum in Detroit. En vorige zomer waren er nog plannen een straat in het theaterdistrict van de stad om te dopen tot Michael Jackson Avenue. Na onenigheid met de resterende Jackson-broers werd het plan echter in de ijskast gezet. De kans dat het er nu ooit nog van komt, lijkt na ‘Leaving Neverland’ nul. De documentaire heeft de nalatenschap van de ‘King of Pop’ verwoest. Voor veel mensen zullen de geweldige songs van het jongetje uit Gary (Indiana) die, via Detroit, zijn weg vond naar Neverland, nooit meer zo als vroeger klinken.

302.157 euro. Voor een koophuis moest in Nederland in januari 2019 voor het eerst gemiddeld meer dan 300.000 euro worden betaald. Uit cijfers van het CBS blijkt dat de huizenprijzen ten opzichte van een jaar eerder met 8,7 procent zijn gestegen. En omdat het aanbod de vraag nog altijd niet bij kan houden, is de verwachting dat we de top van de markt nog niet gezien hebben.

Ook in Detroit is in sommige delen van de stad sprake van een overspannen huizenmarkt. Zo schreef ik eind 2018 al een stukje over een huis dat in zes jaar tijd in waarde steeg van 90.000 naar 1,25 miljoen dollar. https://www.detroithetboek.nl/zondag-30-december-2018-van-90-000-naar-125-miljoen-dollar-in-zes-jaar-tijd/

Eind januari 2019 maakte het stadsbestuur van de Motor City bekend dat de gemiddelde huizenprijzen in 2018 met 12 procent stegen. Deze toename volgde op een eerdere stijging van 5 procent in 2017; de eerste toename sinds 2000.

In Midtown en Brush Park, wijken die deel uitmaken van Greater Downtown Detroit, namen de huizenprijzen in 2018 met meer dan 40 procent toe. Maar ook buiten dit populaire gebied gingen bijna overal de prijzen omhoog. ‘These new numbers represent a historic shift for our neighborhoods, which for nearly two decades had seen only a decline in home values,’ aldus burgemeester Mike Duggan in een verklaring. ‘This shows that the work we are doing to remove blight, improve parks and revitalize commercial districts in our neighborhoods is paying off.’

Het is het zoveelste bewijs voor een wedergeboorte van Detroit. Toch is niet alles rozengeuren en maneschijn. In zes van de 194 wijken daalden de huizenprijzen immers nog altijd met 1 tot 15 procent.

Meer lezen:

https://www.detroitnews.com/story/business/columnists/daniel-howes/2019/01/23/rising-property-values-signal-detroit-reinvention-real/2659606002/

https://www.freep.com/story/news/local/michigan/detroit/2019/01/23/residential-commercial-property-values/2655317002/

https://www.detroitnews.com/story/news/local/detroit-city/2019/01/22/90-percent-detroit-neighborhoods-see-increased-home-values-2018/2644219002/

Deel 1 over de Packard Plant nog niet gelezen? Doe dit dan eerst:
https://www.detroithetboek.nl/zondag-10-februari-de-packard-plant-deel-1-verval/

Na jaren van bijna complete leegstand komt er in november 2013 eindelijk hoop op een tweede leven voor de Packard Plant. De zaak komt in een stroomversnelling terecht als de ludieke 58-jarige Spaanse projectontwikkelaar Fernando Palazuelo het complex via een veiling voor 405.000 dollar weet te bemachtigen. George Jackson, hoofd ontwikkeling onder burgemeester Mike Duggan en tevens directeur van de Detroit Economic Growth Corporation, heeft aanvankelijk weinig vertrouwen in het avontuur van de Spanjaard: ‘The costs are going to be pretty much through the roof. And then you’ve got a neighborhood around it that’s not exactly the garden spot of the city.’ Maar dat Palazuelo serieus genomen moet worden, blijkt wel als hij de achterstallige belastingen op de Packard Plant betaalt die in het verleden zijn opgelopen tot bijna 100.000 dollar. ‘I am proud to be a taxpayer,’ verklaart de Spanjaard in de zomer van 2014. ‘It makes me feel more like a member of the community.’

Het levensverhaal van Palazuelo leent zich uitstekend voor een verfilming. Na als jonge man in het Spaanse Vreemdelingenlegioen in Noord-Afrika gediend te hebben, besluit hij in steden als Madrid, Barcelona en Bilbao oude, vervallen gebouwen op te kopen, deze in oorspronkelijke staat te restaureren en vervolgens door te verkopen of te verhuren. Binnen de kortste keren bouwt de succesvolle Palazuelo er een aanzienlijk vermogen mee op. ‘I was living in the palace in Mallorca, with frescos and a garden, the most fantastic house you can ever think. An extraordinary 20th century art collection, and an old collection of Ferraris,’ herinnert de projectontwikkelaar zich eind 2013. ‘I thought, finally, I’ve done it.’ De financiële crisis van 2008 gooit echter roet in het eten, en op zijn 52e is Palazuelo weer terug bij af. ‘I was forced to file for bankruptcy in Europe – in Madrid, in Barcelona. I sold my Ferrari collection, I sold my 20th century art collection. I sold my house in Barcelona and Palma de Mallorca. I left my family with a little money. I told them, I have to move.’

De Spanjaard vertrekt vervolgens naar Lima, de hoofdstad van Peru, waar het historische centrum na jaren van terreur en corruptie is verworden tot een spookstad. De situatie in Detroit doet hem jaren later denken aan Lima; ook daar waren met name bemiddelde inwoners vertrokken naar de voorsteden. Door her en der geld los te peuteren, weet Palazuelo zich in korte tijd te ontwikkelen tot de grootste eigenaar van onroerend goed in het hart van Lima. En dankzij de sterke groei van de Peruaanse economie is de waarde van zijn gebouwen – waarvoor Palazuelo huurders vindt in onder meer Europa, de VS, Mexico en Argentinië – de afgelopen jaren met een factor twintig toegenomen.

De volgende uitdaging voor de Spanjaard dient zich in de zomer van 2013 aan als Palazuelo in de krant leest dat Detroit het faillissement heeft aangevraagd. ‘I thought, my God, what happens with Detroit?’ De projectontwikkelaar vliegt naar de Motor City en de eerste plek die hij wil bezoeken, is de Packard Plant. Als geen enkele taxichauffeur hem daar wil afzetten, besluit Palazuelo maar te gaan lopen. Eenmaal aangekomen maakt het complex een verpletterende indruk. Palazuelo ziet kansen voor herontwikkeling en spoedt zich naar het kantoor van Wayne County om zich in te schrijven voor de veiling van het fabrieksterrein. In het countykantoor treft de projectontwikkelaar een chaos aan: grote aantallen Detroiters proberen er wanhopig de executieverkopen van hun huizen te voorkomen. ‘This was an experience,’ vertelt Palazuelo later. ‘It was really like a war.’

Over de prijs die de Spanjaard uiteindelijk voor de Packard Plant betaalt, is hij goed te spreken. ‘When I began to buy in Lima, I am paying $100 per square meter, when in Spain it was $10,000 -12,000. In Detroit I am paying $1.30 per square meter, already constructed.’ Palazuelo is van plan delen van het complex te slopen, restaureren en vervolgens te verhuren als bedrijfs- en woonruimte. De geschatte kosten van het project – dat naar schatting 15 jaar in beslag zal nemen – bedragen rond de half miljard dollar.

In de herfst van 2014 wordt er een begin gemaakt met één van de grootste wederopbouwprojecten ter wereld. Onveilige delen worden gestabiliseerd, gevaarlijk materiaal verwijderd en rondom het hele gebied vinden opruimwerkzaamheden plaats. Ondanks deze hoopgevende signalen, blijft Kari Smith, projectmanager voor Arte Express, het bedrijf van Palazuelo, realistisch. ‘This isn’t going to be done overnight,’ zegt ze begin oktober 2014.

Niet lang daarna wordt Palazuelo op een informatiebijeenkomst in de buurt van de Packard Plant als een soort messias onthaald. De charismatische Spanjaard vertelt het publiek dat hij, ongeacht de vele uitdagingen die waarschijnlijk nog op zijn pad zullen komen, zal doorzetten. ‘It’s going to be a battle,’ aldus de projectontwikkelaar. ‘It’s not a short cut. If you go into war, the consequences are long term.’ De 150 aanwezigen trakteren Palazuelo tijdens zijn speech regelmatig op applaus. En dominee Corletta Vaughn spreekt haar onvoorwaardelijke steun aan de Spanjaard uit. ‘Detroit is not dead! Detroit – it’s on the rise!’ zegt ze. ‘Thank you Mr. Palazuelo for believing in the east side comeback.’

De daaropvolgende periode loopt het project de nodige vertraging op, waardoor er uiteindelijk pas in mei 2017 kan worden gestart met de renovatie van het eerste te verhuren gebouw. Palazuelo – ‘It’s time to get to work’ – verwacht er in 2020 de eerste huurders te kunnen onderbrengen. De jaren daarna zullen andere delen van het enorme terrein volgens planning onder meer plaats bieden aan een werkplaats voor kunstenaars, een galerie, een restaurant, een hostel, een spa, een techno club, een museum, een brouwerij en een sportschool. Ondertussen is het stadsbestuur begonnen met de sloop van delen van het complex die eigendom zijn van Detroit.

Voor meer informatie: http://packardplantproject.com/

Geduld is een schone zaak.

Sinds 1955 heeft de Democraat John Dingell als lid van het Huis van Afgevaardigden decennialang elke sessie van het parlement een wet voor een nieuw nationaal zorgstelsel ingediend. Maar pas als Barack Obama in 2008 de verkiezingen wint, komt er schot in de zaak. Na een felle strijd van 14 maanden, waarbij geen enkel Republikeins Congreslid de Affordable Health Care Act for America (Obamacare!) steunt, ondertekent de eerste zwarte Amerikaanse president op 23 maart 2010 de wet in de East Room van het Witte Huis. Als een van de grootste voorvechters van de Affordable Health Care Act krijgt de 83-jarige Dingell – ‘Today is a day that is going to rank with the day we passed the civil rights bill in 1964,’ – bij die gelegenheid een prominente plek links naast Obama toebedeeld. Trots kijkt hij toe hoe de president zijn handtekening zet.

John Dingell wordt op 8 juli 1926 in Colorado Springs (Colorado) in een Pools-Amerikaans gezin – Dingell is afgeleid van Dzieglewicz – geboren. Zijn vader is actief in de vakbeweging en verhuist de familie al snel naar Detroit, waar hij de verkiezing voor een zetel in het Huis van Afgevaardigden wint. Dingell groeit hierdoor grotendeels op in Washington D.C ., waar hij later ook rechten aan Georgetown University gaat studeren. Na gediend te hebben in de Tweede Wereldoorlog is hij onder meer enige tijd werkzaam als advocaat en officier van justitie in Detroit. Als zijn vader in 1955 sterft, wint Dingell de speciale verkiezing om diens zetel voor een district dat een gebied ten westen van de Motor City beslaat. Hij is dan net 29 jaar.

De 1,86 meter lange politicus zal uiteindelijk bijna 60 jaar lid van het Huis van Afgevaardigden zijn: een record. In die periode speelt Dingell een rol bij de totstandkoming van belangrijke wetten als de Clean Air Act (1963), de Civil Rights Act (1964), de National Wilderness Act (1964), Medicare (1965), de National Environmental Policy Act (1970), de Prescription Drug Marketing Act (1988), de Energy Independence and Security Act (2007) en dus ook de Affordable Health Care Act for America (2010).

Waar Ted Kennedy – senator voor de staat Massachusetts van 1962 tot 2009 – bekendstond als ‘The Lion of the Senate’, verwerft Dingell als langstzittend lid van het Huis van Afgevaardigden de bijnaam ‘The Dean of the House’. Hij bezit een encyclopedische kennis, is loyaal en kan over het algemeen goed samenwerken met Republikeinse Congresleden.

Gedurende zijn gehele politieke loopbaan strijdt Dingell voor de belangen van de auto-industrie. Hij gelooft immers dat de ‘Big Three’ uit Detroit – General Motors (GM), Ford en Chrysler – essentieel zijn voor de Amerikaanse middenklasse. Mede dankzij Dingell wordt in 2009 een steunpakket van 80 miljard dollar opgetuigd om Chrysler en GM te redden.

Dingell hoort tot de rechtervleugel van de Democratische Partij. Door zijn nauwe banden met de auto-industrie botst hij bijvoorbeeld regelmatig met de milieubeweging. Daarnaast staat Dingell lange tijd pal voor het Tweede Amendement (‘the right to keep and bear arms’), en stemt hij regelmatig tegen verruiming van de abortuswetgeving.

In november 2014 wordt Dingell door president Obama onderscheiden met de Medal of Freedom: de hoogste burgerlijke Amerikaanse onderscheiding voor ‘people who have made an especially meritorious contribution to the security or national interests of the United States, world peace, cultural or other significant public or private endeavors.’ Enkele maanden later gaat de inmiddels 88-jarige volksvertegenwoordiger – ‘I never wanted any other job’ – met pensioen. Maar dat betekent niet dat hij uit de schijnwerpers verdwijnt. Dingell ontdekt namelijk Twitter, en bouwt al snel een grote fanschare op. Zijn favoriete doelwit is president Donald Trump, die door Dingell wordt verafschuwd. Wanneer Trump in augustus 2017 na de rellen in Charlottesville (Virginia) tussen witte nationalisten en tegendemonstranten verklaart dat er aan beide kanten ‘very fine people’ aanwezig waren, tweet de veteraan van de Tweede Wereldoorlog het volgende: ‘I signed up to fight Nazis 73 years ago and I’ll do it again if I have to. Hatred, bigotry, & fascism should have no place in this country.’ Een jaar later haalt Dingell opnieuw genadeloos hard uit naar de Republikeinse president: ‘I wouldn’t trust his silly ass to pour piss out of a boot if the instructions were written on the heel.’

De laatste dagen van zijn leven is Dingell volgens zijn vrouw Debbie, die in 2015 de verkiezing om diens oude zetel makkelijk wint, nog hartstikke helder. Hij krijgt vrienden op bezoek thuis in Dearborn (een voorstad ten westen van Detroit), en zowel president Clinton als president Bush bellen met hem. Op donderdag 7 februari 2019 sterft Dingell op 92-jarige leeftijd vredig aan prostaatkanker.

‘Today, we have lost a beloved pillar of the Congress and one of the greatest legislators in American history…His memory will stand as an inspiration,’ is de reactie van de voorzitter (Speaker) van het Huis van Afgevaardigden, Nancy Pelosi, op het overlijden van haar partijgenoot. Om het voormalig Congreslid te herdenken beveelt president Trump alle vlaggen op Amerikaanse overheidsgebouwen halfstok te hangen. ‘Deepest sympathies to Congresswoman Debbie Dingell and the entire family of John Dingell…A great reputation and highly respected man,’ tweet hij bovendien.

De dag na zijn overlijden verschijnt er een ingezonden brief van Dingell in de Washington Post getiteld ‘My Last Words for America’. ‘As I prepare to leave this all behind, I now leave you in control of the greatest nation of mankind and pray God gives you the wisdom to understand the responsibility you hold in your hands,’ schrijft het langstzittende Congreslid uit de Amerikaanse geschiedenis aan zijn landgenoten.

59 jaar en 21 dagen, 11 presidenten, honderden wetten, tientallen gewonnen verkiezingen en meer dan 25.000 uitgebrachte stemmen in het Huis van Afgevaardigden.

Het leven van John Dingell stond tientallen jaren lang volledig in het teken van het dienen van zijn land. Evenals zijn oude politieke bondgenoten John en Robert Kennedy ligt de WO2-veteraan nu begraven op Arlington National Cemetery.

Op het weer in het midwesten van de VS valt soms geen peil te trekken. Zo kan in de wintermaanden de ‘polar vortex’ zorgen voor minimumtemperaturen van rond de minus dertig graden Celsius, terwijl warme winden uit het zuiden de temperatuur slechts enkele dagen later weer doen optrekken tot +10.

Dit grillige klimaat heeft er eind januari 2019 mede toe geleid dat de iconische brug, die twee delen van de oude Packard Plant met elkaar verbindt, is ingestort.

De afbrokkelende fabrieksgebouwen van de Packard Plant in Oost-Detroit worden weleens vergeleken met de tempels van Angkor Wat in Cambodja. Met een oppervlakte van 14 hectare, ongeveer 20 voetbalvelden, is het fabrieksterrein het grootste vervallen complex in de Motor City.

Ooit stond de Packard Plant symbool voor de industriële kracht van Detroit. In de eerste helft van de vorige eeuw hoorde de fabriek tot de modernste productiecentra ter wereld. Totdat Packard de productie van auto’s in 1958 stillegde, werkten er vele duizenden mensen. Delen van het complex werden daarna tot halverwege de jaren 90 nog gebruikt voor bijvoorbeeld opslag, maar toen ook daar een eind aan kwam nam het verval snel toe. Onverlaten roofden de fabriekshallen leeg en staken regelmatig de boel in de brand om makkelijker bij bepaalde waardevolle materialen te kunnen komen.

In de herfst van 2012 spreekt de Detroit Free Press met de boze, wanhopige en vermoeide Beatrice Lollar, een 62-jarige vrouw die al tientallen jaren vlakbij de Packard Plant woont. Het complex is haar een doorn in het oog. Ze heeft veel last van de branden die er plaatsvinden en de buurtkinderen die vanaf het dak van de fabriek haar auto met stenen bekogelen. Dat de autoriteiten niks doen om de verwaarlozing een halt toe te roepen, doet haar bloed koken. ‘I’m disgusted. I’m just pissed at the city,’ verklaart Lollar. ‘It’s like they don’t care about this street. Every day I get up and look at it, and I’m just disgusted.’

Als het fabrieksterrein al bijna een kwart eeuw zo goed als leeg staat, trekt eind 2012 ook de laatste huurder weg. Chemical Processing, een bedrijf dat kleine onderdelen voor de auto-industrie maakt, is meer dan 50 jaar in de Packard Plant gevestigd geweest. Van de 85 werknemers die in het midden van de jaren 60 voor de onderneming op het complex werkten, zijn er in 2012 nog maar drie over. De rest is eerder al overgeplaatst naar de nieuwe fabriek van het bedrijf in Madison Heights, een voorstad ten noorden van Detroit. Belangrijkste reden voor de verhuizing is volgens eigenaar Bruce Kafarski de toegenomen onveiligheid. ‘The area seems to find a new level of danger, and as time goes on, when you think it’s hit bottom, it finds a new low,’ zegt hij. ‘It’s like someone is trying to force us out of here.’ Zo is er al meer dan 20 keer koper uit de elektriciteitslijnen gestolen, stond het gebouw naast het pand van Chemical Processing ooit eens drie dagen in de brand en hebben vandalen zoveel gaten in de ramen en het dak veroorzaakt dat er meerdere malen overstromingen zijn geweest. Verder leverden ook wasberen de nodige problemen op. Zo concludeerde Fred Jones, een werknemer van Kafarski, na een analyse van pootafdrukken dat de beesten uit de wc’s van Chemical Processing dronken. De wasberen hebben tevens meerdere malen het alarm doen afgaan en Jones heeft op camerabeelden gezien dat eten en drinken dat werknemers in de koelkast hadden gelegd door de dieren werd gestolen. ‘We live with them; they don’t live with us,’ aldus Jones.

Over twee weken – op zondag 24 februari 2019 – deel 2: Hoop voor de Packard Plant

Meer lezen:
https://www.detroitnews.com/story/news/local/detroit-city/2019/01/23/packard-plant-bridge-collapse/2661276002/

Het fenomenale nummer ‘February’ staat op het album ‘Lead Poison’ (2016) van de Detroitse rapper Elzhi. In het lied trekt Elzhi een vergelijking tussen zijn sombere gedachten en het winterse Detroit: ‘Now it’s February and the world feels a lot colder.’

En dat terwijl Elzhi in zijn jeugd juist zo genoot van de winter:
‘This time of year when I was young, snowflakes was on my tongue.
We played freeze tag or had a snowball fight, ’til the curb on the streetlight would grow all bright.’

Op het eind van het nummer memoreert Elzhi J Dilla, een bekende hiphopproducent uit de Motor City die in 2006 op 32-jarige leeftijd stierf.
‘Oh February, February.
You took a friend from me who wasn’t just some celeb you buried.
He inspired us all musically.
You came around and changed things, I want it how it used to be.’

De 3-jarige Christian Miller is op donderdag 24 januari 2019 samen met zijn peetmoeder en haar zoontje in de auto op weg naar een voorstelling van ‘Sesame Street Live’ in downtown Detroit. Ze zullen de show echter nooit zien. Op een snelweg in het westen van de Motor City worden ze namelijk beschoten. Christian, die op de achterbank zit, wordt geraakt en sterft de volgende ochtend. Een verdachte geeft zich op dinsdag 30 januari aan bij de politie. De reden voor de schietpartij lijkt te zijn dat de auto waarin Christian zat een andere wagen afsneed.

Op de site gunmemorial.org worden alle slachtoffers van vuurwapengeweld in de VS herdacht. ‘Lost to gun violence on January 24, 2019 in Detroit, Michigan,’ staat op de pagina van Christian (http://gunmemorial.org/2019/01/24/christian-miller). Het is mogelijk een digitale kaars voor hem ‘aan te steken’.

Uit onderzoek van de Universiteit van Michigan blijkt dat er dagelijks gemiddeld ongeveer acht Amerikaanse kinderen door vuurwapengeweld om het leven komen. In 60 procent van de gevallen is sprake van moord, 35 procent van de slachtoffers pleegt zelfmoord en in de overige gevallen gaat het om ongelukken.

In mijn boek ‘Detroit: Ontwaken uit de Amerikaanse Nachtmerrie’ beschrijf ik hoe ik in de periode van januari 2014 tot eind mei 2016 de jonge slachtoffers – tot tien jaar (!) – van vuurwapengeweld in de Motor City heb bijgehouden. Het trieste resultaat: 12 doden en drie zwaargewonden. Nogmaals: allemaal jonger dan tien.

Alleen de meest dramatische incidenten zorgen in de VS nog voor reuring. Zo is er in de zomer van 2014 sprake van kortstondige opwinding als een meisje van negen uit Arizona haar schietinstructeur per ongeluk met een mitrailleur (!) doodschiet. Het moment waarop het kind tijdens de training de controle over het wapen verliest, is door haar ouders op film vastgelegd.

Eind december 2014 gaat het opnieuw gruwelijk mis. Dit keer in Hayden, Idaho. Een moeder wordt hier tijdens het winkelen dodelijk getroffen door een kogel nadat haar 2-jarige zoontje (!) haar pistool uit haar tas heeft gepakt. Een ruzie over eten is enkele maanden later in Florida de aanleiding voor een 13-jarige jongen om naar een vuurwapen te grijpen, zijn 6-jarige broertje dood te schieten en zijn 16-jarige broer te verwonden. Met hetzelfde pistool pleegt hij vervolgens zelfmoord.

Eind 2018 meldde het Centers for Disease Control and Prevention dat in 2017 het aantal vuurwapendoden een nieuw record had bereikt. Dat jaar stierven bijna 40.000 Amerikanen (24.000 zelfmoorden, 16.000 moorden en ongelukken) door een vuurwapen, het hoogste aantal in jaren. ‘In 2017, nearly 109 people died every single day from gun violence. Gun violence is a public health epidemic that requires a public health solution, which is why we must immediately enact and implement evidence-based interventions — like permit-to-purchase policies and extreme risk laws,’ aldus Adelyn Allchin, hoofd van de onderzoeksafdeling van de Educational Fund to Stop Gun Violence, in een reactie.

Als je inzoomt op de moordcijfers blijkt sprake te zijn van een enorm scheve verdeling. Zo ligt het aantal vuurwapendoden bij zwarte mannen op 33 per 100.000, terwijl dit bij de groep die daarop volgt (Amerikaanse indianen) op 4,8 per 100.000 ligt. In de grootste zwarte stad in de VS, Detroit (670.000 inwoners), werden in 2018 261 mensen vermoord. Een daling van twee procent ten opzichte van het aantal moorden in 2017, maar in relatieve aantallen – 39 per 100.000 – nog altijd een groot verschil met de 214 mensen die in 1966 in de Motor City werden vermoord (14 per 100.000). In Nederland (17 miljoen inwoners) werden in 2018 overigens 108 mensen vermoord.

Vuurwapengeweld is een schandvlek op de Amerikaanse samenleving die iedere dag weer tientallen levens eist. De komende maanden wordt het interessant om te zien hoe de Democratische presidentskandidaten hierover denken. ‘Repeal the Second Amendment’ is wat mij betreft de enige juiste weg, maar ja dat is makkelijk praten als nuchtere Hollander. Voor de VS gaat deze stap veel te ver. Opvallend is echter wel dat onder de leden van de jonge, progressieve linkervleugel van de Democratische Partij de steun voor het intrekken van de ‘right to bear arms’ groeit.

Meer lezen:

https://edition.cnn.com/2018/12/13/health/gun-deaths-highest-40-years-cdc/index.html?utm_medium=social&utm_content=2018-12-17T05%3A04%3A42&utm_source=twCNN&utm_term=image

https://eu.freep.com/story/news/2018/12/19/child-gun-deaths-car-accidents/2363417002/

http://www.deadlinedetroit.com/articles/21518/boy_3_dies_in_drive-by_on_freeway_while_headed_to_see_sesame_street_live

http://www.fox2detroit.com/news/local-news/family-of-3-year-old-killed-in-southfield-freeway-shooting-wants-justice

https://eu.detroitnews.com/story/news/local/detroit-city/2019/01/02/detroit-homicides-fall-second-consecutive-year/2457006002/

https://eu.detroitnews.com/story/news/local/detroit-city/2019/01/30/police-recover-vehicle-connected-boys-fatal-shooting/2720406002/

DJ Moodymann is al jaren een van de meest toonaangevende figuren van de Detroit techno. Afgelopen week kwam hij in het nieuws na een filmpje op Instagram te hebben gezet waarin was te zien hoe hij door de politie – ‘Unlock the f—— door now!’ – onder schot werd gehouden terwijl hij in zijn auto zat.

Moodymann schreef de volgende tekst onder zijn post op Instagram: ‘HP police came n (MY BACKYARD)demanding proof of ownership and this is how they reacted (Went 2 jail again)charged me 4 Breaking and entering on my own property even though I had keys.what u can’t c is 9 other officers pointing their AR15 directly at my head …next time just pull the MF trigger let’s get this shit over with (I’m tired) I’m so tired).’

De politie gaf niet veel later een verklaring uit dat de betrokken agenten in eerste instantie reageerden op een melding van scrappers; mensen die een woning leeg strippen van alle zaken van waarde. Moodymann werd uiteindelijk gearresteerd omdat hij geen ID bij zich had en niet kon bewijzen dat het zijn auto was.

Moodymann woont in Highland Park, vandaar het ‘HP police’ in zijn bericht op Instagram. Highland Park neemt op de kaart van Detroit een bijzondere positie in. De verklaring hiervoor ligt in de tweede helft van de 19e eeuw, wanneer Detroit zich in alle mogelijke richtingen uitbreidt. De bloeiende stad annexeert her en der kleine boerderijen en stukken grond, maar loopt in het noorden en noordoosten vast op de dorpen Highland Park en Hamtramck (spreek uit: hem-trem-ik).

Met het oprukkende Detroit voor de deur, komen de twee gemeenschappen in actie. Voor die tijd ontleenden veel dorpen hun bestaansrecht aan het organiseren van verkiezingen en het innen van belastingen. Een eigen bestuur ontbrak echter vaak. Door de zaken in eigen hand te nemen, maken Highland Park en Hamtramck het voor Detroit lastig hun grondgebied te annexeren. Aangejaagd door de expansie van de auto-industrie groeit Detroit daarom aan het begin van de 20e eeuw om de twee gehuchten heen. Detroit probeert nog een aantal maal de beide dorpen te annexeren, maar stuit daarbij op verzet uit bekende hoek. Magnaten uit de auto-industrie als de Dodge broers en Henry Ford die fabrieken hebben in Highland Park en Hamtramck vrezen namelijk dat de gunstige belastingtarieven die ze betalen, binnen de stadsgrenzen van Detroit omhoog zullen schieten.

Nadat Highland Park (in 1918) en Hamtramck (in 1922) officieel stadsrechten hebben verkregen, staakt Detroit de strijd. En tot op de dag van vandaag zijn de stadsgrenzen ongewijzigd gebleven. Het verklaart de bijzondere aanwezigheid van de twee enclaves in het hart van Detroit.

Highland Park krijgt het – net als Detroit – in de tweede helft van de vorige eeuw zwaar te verduren. De verhuizing begin jaren 90 van het hoofdkantoor van Chrysler naar voorstad Auburn Hills vormt de genadeklap. Volgens schrijver Marc Binelli is Highland Park – de armste stad in Michigan – de enige stad waar Detroiters naar kijken en denken: ‘Man, those guys are fucked!’ En, merkt schrijver, tv-persoonlijkheid en journalist Charlie LeDuff in zijn boek ‘Detroit: An American Autopsy’ (2013) fijntjes op: ‘The saying goes that suburbanites don’t go to Detroit and Detroiters don’t go to Highland Park.’

De afgelopen jaren zijn er in Detroit duizenden vervallen woningen neergehaald. Maar leegstaande fabrieken slopen is een ander verhaal: de stad staat er nog altijd vol mee.

Het betreden van dit soort gebouwen wordt ten strengste afgeraden. En dat dit niet als een loze waarschuwing moet worden beschouwd, bleek helaas in de nacht van vrijdag 11 op zaterdag 12 januari ’19, toen een groep twintigers verstoppertje speelde in een verlaten industrieel complex in het oosten van Detroit. Rond half twee viel hierbij een 21-jarige man negen verdiepingen naar beneden in een liftschacht. Zijn vrienden konden het slachtoffer in eerste instantie niet vinden; pas toen ze later die ochtend terugkwamen met zaklampen troffen ze zijn zielloze lichaam aan.

Meer lezen:

https://eu.freep.com/story/news/local/michigan/detroit/2019/01/12/man-found-dead-packard-plant/2559429002/