Zondag 30 juni: David Ruffin Avenue (en de omgang met ‘schuldige kunst’)
In navolging van legendarische artiesten als Aretha Franklin en Stevie Wonder is in Detroit op vrijdag 21 juni 2019 een straat vernoemd naar soulzanger David Ruffin. Parkside Street, een boomrijke laan in het noordwesten van de stad waar het voormalige lid van The Temptations jarenlang woonde, zal vanaf nu tevens bekendstaan als David Ruffin Avenue. Bij de onthulling van het naambordje waren niet alleen de kinderen van Ruffin aanwezig, maar ook oud-Motowncollega’s als Martha Reeves (Martha and the Vandellas) en Mary Wilson (The Supremes). De ceremonie werd georganiseerd door de Rhythm and Blues Hall of Fame. ‘I’ve always been a Temptations fan, so I thought it was the right thing to do and name the street after David Ruffin,’ aldus directeur LaMont Robinson. ‘He moved on the block 50 years ago and he loved it so much. It was fitting to honor one of the greatest singers of R&B music.’
Ruffin wordt in 1941 geboren in Mississippi waar hij als jonge knul al in het kerkkoor zingt. Als tiener gaat hij zijn broer Jimmy achterna die een muzikale carrière in Detroit najaagt. Begin jaren zestig treedt Ruffin in de Motor City toe tot The Temptations. De band – die naast Ruffin bestaat uit Melvin Franklin, Paul Williams, Otis Williams en Eddie Kendricks, en onder contract staat bij het platenlabel Motown van Berry Gordy – breekt in 1964 definitief door. Na eerder al een hit gescoord te hebben met ‘The Way You Do The Things You Do’, brengen The Temptations aan het eind van dat jaar hun eerste nummer één single uit; ‘My Girl’. Het lied is door het creatieve genie Smokey Robinson geschreven als reactie op ‘My Guy’ van Mary Wells. Tot de release van ‘My Girl’ rouleren er binnen The Temptations verschillende leadzangers, maar Smokey ziet wel wat in achtergrondzanger David Ruffin: ‘I wrote ‘My Girl’ for David Ruffin’s voice.’ Het blijkt een gouden greep. ‘My Girl’ gaat miljoenen keren over de toonbank en luidt het begin in van een succesvolle periode voor de groep. Tijdens deze ‘Classic Five Era’ scoren The Temptations verschillende hits met tijdloze klassiekers als ‘Ain’t Too Proud to Beg’, ‘Get Ready’, ‘The Way You Do The Things You Do’, ‘The Girl’s Alright With Me’, ‘I’ll Be In Trouble’, ‘It’s Growing’, ‘Beauty Is Only Skin Deep’ en mijn persoonlijke favoriet (zie hieronder) ‘Since I Lost My Baby’.
Het succes eist na verloop van tijd wel zijn tol. Ruffin gaat zich bijvoorbeeld steeds arroganter opstellen, raakt verslaafd aan cocaïne en mist regelmatig repetities en optredens. In 1968 wordt hij daarom uit The Temptations gezet. Ondertussen is de stormachtige verhouding van Ruffin met zangeres Tammi Terrell ook op de klippen gelopen. Samen met Marvin Gaye (zie onderstaande foto) levert Terrell van april 1967 tot de zomer van 1968 hit na hit af met liedjes als ‘Ain’t No Mountain High Enough’, ‘Your Precious Love’, ‘If I Could Build My Whole World Around You’, ‘Ain’t Nothing Like The Real Thing’ en ‘You’re All I Need To Get By’. Als Terrell tijdens een optreden met Gaye klaagt over hoofdpijn en flauwvalt, blijkt ze echter een hersentumor te hebben. Meerdere operaties mogen niet baten en in 1970 sterft de zangeres op 24-jarige leeftijd. Volgens sommigen zou Ruffin, die Terrell tijdens hun relatie fysiek en verbaal mishandelde, verantwoordelijk zijn voor haar vroegtijdige overlijden.
Na de breuk met The Temptations gaat Ruffin solo verder. Hij maakt in 1970 onder meer een album met zijn broer Jimmy, en vijf jaar later worden van zijn single ‘Walk Away From Love’ (zie hieronder) meer dan een miljoen exemplaren verkocht. Maar omdat Ruffin niet los weet te komen van de drugs wordt in 1977 zijn contract bij Motown ontbonden. Een reünie van The Temptations is begin jaren tachtig geen lang leven beschoren als Ruffin shows begint te missen en voor de tweede keer uit de groep wordt gezet.
In de daaropvolgende jaren bekostigt Ruffin zijn verslaving middels lucratieve concertreeksen. Na meerdere malen in aanraking te zijn gekomen met justitie, wegens onder meer belastingontduiking en drugsbezit, wordt de zanger echter zijn huis in Detroit uitgezet. In 1989 wordt Ruffin samen met de andere leden van The Temptations nog toegelaten tot de Rock and Rock Hall of Fame. Maar twee jaar later verliest hij zijn strijd tegen de drugs. In de vroege ochtend van 1 juni 1991 wordt Ruffin na een bezoek aan een crackpand in Philadelphia bewusteloos bij het ziekenhuis afgeleverd. Hij sterft er binnen een uur met slechts 53 dollar op zak. Op 17 augustus 2013 wordt Ruffin – die in Detroit begraven ligt op de Woodlawn Cemetery – als solo-artiest postuum toegelaten tot de Rhythm and Blues Hall of Fame.
David Ruffin was zonder twijfel een van de beste zangers van de vorige eeuw. Zijn verwerpelijke omgang met vrouwen roept echter de nodige vragen op. Is het bijvoorbeeld moreel verantwoord de artiest van zijn kunst te scheiden? Oftewel: kan je genieten van de schoonheid van hits als ‘Beauty Is Only Skin Deep’ terwijl je tegelijkertijd de persoon David Ruffin veracht? Ieder zal hier voor zich een antwoord op moeten formuleren. Zelf worstel ik er mee. Op het moment dat ik dit schrijf geven de verschrikkingen die Tammi Terrell heeft moeten ondergaan de doorslag. Om eerlijk te zijn weet ik niet of dit ook zo zou zijn mocht ik over een paar maanden Ruffin de sterren van de hemel horen zingen in ‘It’s Growing’. Maar ik hoop het wel.
Meer lezen?
https://michiganchronicle.com/2019/06/25/david-ruffin-avenue-unveiled-in-detroit/
